lunes, 26 de diciembre de 2011


No centenario de Cunqueiro

Con motivo da conmemoración do nacemento de don Álvaro Cunqueiro, fixo onte un século, inseríronse en varios medios colaboracións nas que me ocupei de diferentes cuestións referidas á súa vida e obra. Nos vindeiros días ireinas incorporando ao blog. Velaquí a primeira entrega, aparecida onte no xornal Faro de Vigo, onde exhumei un poema do autor ata hoxe descoñecido e que nunca antes fora impreso.
[Montes brañegos poetizados por Cunqueiro. Foto de Marcos Candia]
Cunqueiro de ruada
No meridiano do pasado século Álvaro Cunqueiro atopábase en Mondoñedo, a cidade natalicia á que regresara tras o seu periplo madrileño logo de perder o favor das autoridades que ata entón o uparan como a case ninguén.
Son tempos de desconcerto e infinda soidade para o xenial escritor. Aos amigos escríbelles dende a cidade da Paula confesándolles que se sente “canso, soio, triste” e que mal atura o grisallo daqueles días nos que “chove, chove e venta o vendaval, ese vendaval mouro que muxe como unha vaca: estou vello e canso”.
Recluído naquela illa de incomunicación cultural, sen apenas ninguén con quen departir á súa altura no día a día das rúas da vella cidade episcopal, Cunqueiro sobrevive, soña esperto e, sobre todo, imaxina, febril, páxinas e máis páxinas. Daquel fervedoiro de fantasías ían nacer pouco despois os personaxes do Merlín e familia (1955) e As crónicas do sochantre (1956) e, non moito máis tarde, O incerto señor don Hamlet (1958). Mais en 1950 o escritor segue a procurar, devecidamente, a súa voz, o vieiro a seguir tras da ruína vital e autorial que vén de padecer.
Nese particularísimo contexto, non debe estrañar que Cunqueiro volva ás raíces, que indague na tradición e o alento dos devanceiros para ver iluminado o camiño. E, ¿que mellor guieiro para un mindoniense que a alba de gloria dos escritores que no pasado da cidade foron? Máxime se un foi amigo de boa parte deles, se sempre amosou por estes admiración e respecto.
Así as cousas, Cunqueiro tentea, ensaia fórmulas, busca posibles vías para a escrita e unha delas pasa, precisamente, pola osmose neovirxilianista, o herdo da Escola Literaria do Seminario de Mondoñedo na que sobranceara Antonio Noriega Varela e continuaran, para superala, Xosé Crecente Vega, Aquilino Iglesia Alvariño e Xosé María Díaz Castro, entre outros.
Pois ben, froito deses ensaios é o poema que hoxe se recupera aquí, nunca antes impreso en papel, que chegou ás miñas mans grazas á xentileza do noso veciño e amigo mindoniense Andrés García Doural, quen o rescatou do destino ao que fora condenado cando ía camiño de rematar, ¡que ironía!, nun contedor do lixo.

RECOLLIDO NO BLOG DE ARMANDO REQUEIXO  CRITICALIA

No hay comentarios:

Publicar un comentario