miércoles, 6 de julio de 2011

Ramón Loureiro


Ramón Loureiro - Fene, (La Coruña), 3 de junio de 1965, es un escritor, periodista y fotodocumentalista español de Galicia. Como narrador, publicó en 1997 la novela corta Morgado, y en 2000 la novela O corazón portugués, finalista del Premio "Eixo Atlántico". En 2006 apareció su novela As Galeras de Normandía, que al año siguiente fue traducida al castellano por el propio autor. Recibió excelentes críticas, y fue considerada por el crítico Miguel García Posada una "obra maestra".Sus obras narrativas se desarrollan en un territorio ficticio, la "Tierra de Escandoi", situada al oeste de esa "tercera Bretaña" que es para el autor el norte de Galicia, entre Mondoñedo y Ferrol.Sobre este territorio ficticio publicó Loureiro también un ensayo fotográfico, A escura terra de Escandoi, que le valió el Premio "Caminhos da Memoria", otorgado por las Universidades del Miño. Se ha señalado su vinculación con otros autores gallegos, como Álvaro Cunqueiro y Gonzalo Torrente Ballester. Admirador del autor en lengua gallega Carlos Casares, en 2002 publicó Carlos Casares: nove retratos e unha conversa inacabada, y en 2003 la biografía Carlos Casares. También ha cultivado el ensayo fotográfico (Aceiro sobre a auga, 1992; As Pontes, 2003 ). Desarrolla su trabajo como periodista en el diario La Voz de Galicia. Es académico de número de la Real y Pontificia Academia Auriense Mindoniense de San Rosendo.

Ainda que non naceu en Mondoñedo, síntese e sentímolo como Mindoniense.
Habita na terceira Bretaña, na Terra de Escandoi, ben poide ser o noso trovador ou Troubadour como se dí no sur de Francia ou Minnesänger en Alemania. Compón obras das que vé e vive e toca de oido dos relatos dos paisanos que transforma ca súa imaxinación aló no monte Marraxón, baixo o río branco do firmamento.
Escribe con espíritu caballeresco os héroes da terra de Escandoi como o Principe de Dúas Cabezas, Henrique de Caldaloba ou Arturo das camisas que degollou a sua sogra despois de varios intentos ou de Doroteo Peito de cobre que inventou o estimulador das pitas de cría . Manolo Nigromante o mago Merlin, que o descontrola a carne de porco.
Espero que Loureiro Don Ramón, non se meta na cama, non quede escondido na casa, tapando as duas cabezas (a súa real e a súa imaxinación) e seña un deitado, como así fixo o Principe dúas cabezas cando Chegou a Caldaloba. E veña cada ano, nos barcos dos Normandos, como Trovador de todos os habitantes da Terra de Escandoi, eiquí en Mondoñedo na Cidade da Mitra da Terceira Bretaña, esperámolo sempre e que a súa imaxinación non quede durmida(rezaremoslle a San Hadrian de Lonxe) para que seña sempre o noso trovador.



No hay comentarios:

Publicar un comentario